Amaç: Selektif mutizm, sıklıkla çekingenlikle karıştırılan bir kaygı durum bozukluğudur. Selektif mutizm tanılı bireylerin terapisi için dil ve konuşma terapistine de başvurulmaktadır. Bu çalışmada dil ve konuşma terapistlerinin selektif mutizme ilişkin özyeterlik ve bilgi düzeylerini betimleyerek terapiye dair farkındalıklarının incelenmesi amaçlanmıştır. Bu amaçla beraber selektif mutizm terapilerinde dil ve konuşma terapistlerinin daha aktif rol almasına katkıda bulunmak hedeflenmiştir. Yöntem: Çalışmaya katılan 207 kişi anketin demografik bilgi kısmını yanıtlamıştır ancak sadece tüm anketi dolduran 152 kişi verilere dahil edilmiştir. Verilerin toplanması aşamasında araştırmacılar tarafından çalışma için alanyazın taranarak geliştirilen “Türkiye’deki Dil ve Konuşma Terapistlerinin Selektif Mutizme İlişkin Özyeterlik ve Bilgi Düzeylerinin İncelenmesi” anketi kullanılmıştır. Ankette demografik bilgi, doğru-yanlış sorusu ve Likert tipi yanıtlı sorular yer almaktadır. Anket katılımcılara çevrimiçi platformlardan ulaştırılmıştır. Bulgular: Çalışmanın bulguları incelendiğinde dil ve konuşma terapistlerinin selektif mutizm hakkında kendilerini yeterli hissetmediği ve bilgi düzeylerinin yeterli olmadığı gözlenmiştir. Sonuç: Selektif mutizm terapilerinde önemli bir role sahip olan dil ve konuşma terapistlerinin bu alanda farkındalıklarını arttırması gerektiği sonucuna varılmıştır. Bununla beraber selektif mutizmin ders içeriklerinde daha fazla yer alması gerektiği düşünülmektedir.
Anahtar Kelimeler
selektif mutizm, özyeterlik, bilgi düzeyi, konuşma
Referanslar
Alyanak, B., Kılınçaslan, A., Harmancı, H. S., Demirkaya, S. K., Yurtbay, T., & Vehid, H. E. (2013). Parental adjustment, parenting attitudes and emotional and behavioral problems in children with selective mutism. Journal of Anxiety Disorders, 27(1), 9–15.
American Psychiatric Association. (1994). Diagnostic and statistical manual of mental disorders (Fifth Edition). Washington, DC.
Black, B., & Uhde, T.W. (1992). Elective mutism as a variant of social phobia. Journal of the American Academy of Child & Adolescent Psychiatry, 31, 1090-1094.
Black, B., & Uhde, T. W. (1995). Psychiatric characteristics of children with selective mutism: A pilot study. Journal of the American Academy of Child and Adolescent Psychiatry, 34, 847–856.
Brown, J. B., & Lloyd H. (1975). A controlled study of children not speaking at school. Journal of the Association of Workers for Maladjusted Children, 3, 49-63.
Dow, S. P., Sonies, B. C., Scheib, D., Moss, S. E., & Leonar, H. L. (1995). Practical guidelines for the assessment and treatment of selective mutism. Journal of the American Academy of Child & Adolescent Psychiatry, 34, 836-846.
Dummit, E. S., Klein, R. G., Tancer, N. K., Asche, B., & Martin, J. (1996). Fluoxetine treatment of children with selective mutism: An open trial. Journal of the American Academy of Child & Adolescent Psychiatry, 35, 615-621.
Fundudis, T., Kolvin, I., Garside R. F. (1979). Speech retarded and deaf children: their psychological development. Academic Press.
Gerçek, E., & Seçkin-Yılmaz, Ş. (2022). Dil ve konuşma terapistlerinin selektif mutizme ilişkin farkındalıklarının incelenmesi. Dil, Konuşma ve Yutma Araştırmaları Dergisi, 5(1), 23-41.
Giddan, J., Ross, G., Sechler, L., & Becker, B. (1997). Selective mutism in elementary schools: Multidisciplinary interventions. Language, Speech and Hearing Services in the Schools, 28, 127-133.