Amaç: Tele-terapi; dil ve konuşma terapistlerinin (DKT) danışanlara telekonferans sistemleri aracılığı ile değerlendirme, danışmanlık ya da terapi hizmeti sunmasıdır. Değişime hazır olma; örgüt üyelerinin değişimin uygulanması ve gerekliliğine yönelik kararlılıklarını, inançlarını ve tutumlarını açıklamakla birlikte örgütün değişimi başarabilme kapasitesini ifade etmektedir. Bu çalışma tele-terapi uygulamalarıyla ilgili DKT görüşlerini ortaya çıkarmayı ve değişime hazır olma düzeylerini tespit etmeyi amaçlamaktadır. Yöntem: Betimsel bir araştırma olan bu çalışmaya 87 DKT katılmıştır. Çalışmada veri toplama aracı olarak 9 maddeden oluşan tele-terapi uygulamalarıyla ilgili bir anket ve 12 maddeden oluşan değişime hazır olma ölçeği kullanılmıştır. Değişime hazır olma düzeyini belirlemekte olan anket aynı zamanda kararlılık (niyetsel) boyutunda değişime hazır olma, bilişsel boyutta değişime hazır olma ve duygu boyutunda değişime hazır olma gibi alt boyutları da değerlendirme olanağı vermektedir. Kararlılık (niyet), bilişsel ve duygu boyutunun güvenirlik katsayıları sırasıyla 0,90, 0,87 ve 0,75 düzeyindedir. Bulgular: DKT’lerin tele-terapi uygulamalarında en çok akıcılık bozuklukları alanını ve 13-25 yaş aralığını uygun buldukları belirlenmiştir. Katılımcılardan elde edilen verilere göre tele-terapinin en büyük avantajı ulaşılabilir olması iken en büyük dezavantajı online bağlantı sorunlarıdır. Tele-terapi uygulamalarında seans sürecine ilişkin danışanın özelliğine göre terapinin veriminin değiştiği ifade edilmiştir. Araştırmanın ikinci bölümünde DKT’lerin değişime hazır olma düzeyleri incelenmiş ve elde edilen bulgulara göre DKT’lerin değişime hazır olma toplam düzeylerinin yüksek olduğu ortaya çıkmıştır. Değişime hazır olma düzeylerinin 3 alt boyutu incelendiğinde DKT’lerin bilişsel boyutta yüksek düzeyde, duygusal boyutta yüksek düzeyde ve kararlılık (niyet) boyutunda orta seviyede değişime hazır oldukları görülmüştür. Değişime hazır olma duygu boyutu ve kararlılık boyutu arasında anlamlı fark bulunmuştur. Değişime hazır olma boyutları incelendiğinde en yüksek düzeyde değişime hazır olma duygu boyutundadır. Sonuç: DKT’lerin çoğunluğunun tele-terapi uygulamalarını seanslarında kullanmak istedikleri ve bu tür değişimlere hazır oldukları görülmektedir. Bu çalışmayla birlikte, DKT’lerin değişime hazır olma seviyelerinin yüksek olduğu; değişime direnç göstermedikleri, yeniliklere ve öğrenmeye açık oldukları sonucuna varılabilir.
dil ve konuşma terapisi, değişime hazır olma, tele-pratik, tele-terapi, telerehabilitasyon
Appleby, E., Gill, S. T., Hayes, L. K., Walker, T. L., Walsh, M., ve Kumar, S. (2019). Effectiveness of telerehabilitation in the management of adults with stroke: A systematic review. PloS One, 14(11), e0225150. https://doi.org/10.1371/journal.pone.0225150
Armenakis, A. A., & Bedian, A. G. (1999). Organizational change: A review of theory and research in the 1990s. Journal of Management, 25(3), 293-315. https://doi.org/10.1177%2F014920639902500303
American Speech-Language-Hearing Association. (2002). Survey report on telepractice use among audiologist and speech and language pathologists. www.asha.org/uploadedFiles/practice/telepractice/SurveyofTelepractice.pdf adresinden alınmıştır (Erişim Tarihi: 01.08.2021).
American Speech-Language-Hearing Association. (2016). Scope of practice in speech-language pathology. www.asha.org/policy/ adresinden alınmıştır (Erişim Tarihi: 01.08.2021).
American Speech-Language-Hearing Association. (2020). Telepractice, https://www.asha.org/practice-portal/professional-issues/telepractice/ adresinden alınmıştır (Erişim Tarihi: 01.08.2021).
Backer T. E. (1995). Assessing and enhancing readiness for change: implications for technology transfer. NIDA research monograph, 155, 21–41. https://doi.org/10.1037/e495742006-003
Baharav, E., & Reiser, C. (2010). Using telepractice in parent training in early autism. Telemedicine journal and e-health: the official journal of the American Telemedicine Association, 16(6), 727–731. https://doi.org/10.1089/tmj.2010.0029
Boisvert, M., Lang, R., Andrianopoulos, M., Boscardin, M. L. (2010). Telepractice in the assessment and treatment of individuals with autism spectrum disorders: A systematic review. Developmental Neurorehabilitation, 13(6), 423-432. https://doi.org/10.3109/17518423.2010.499889
Bouckenooghe, D., Devos, G., ve Van den Broeck, H. (2009). Organizational Change Questionnaire-Climate of change, processes, and readiness: Development of a new instrument. The Journal of Psychology, 143(6), 559–599. https://doi.org/10.1080/00223980903218216
Cangi, M. E., & Toğram, B. (2020). Stuttering therapy through telepractice in Turkey: A mixed method study. Journal of Fluency Disorders, 66(4), 105793. https://doi.org/10.1016/j.jfludis.2020.105793
Cohn, E. R., & Cason, J. (2012). Telepractice: A wide-angle view for persons with hearing loss. The Volta Review, 112(3), 207-226.
Combe, M. (2014). Change readiness: Focusing change management where it counts. PMI White Paper.
Constantine, K. M. (2015). Survey of telepractice in speech-language pathology graduate programs. (Yayımlanmamış Lisans Bitirme Projesi). The University of Akron.
Çalışkan, S. C. (2011). Çalışanların psikolojik güçlendirme algıları üzerinde işyeri arkadaşlıkları ve örgütsel iletişimin etkisi. Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 20(3), 77-92. https://dergipark.org.tr/tr/pub/cusosbil/issue/4388/60305
Dil ve Konuşma Terapistleri Derneği. (2020). Dil ve Konuşma Terapisinde Tele-terapi Uygulama Klavuzu, https://www.dktd.org/tr/files/download/p1e6rb7ov61ok91179k9r16j7kue4.pdf adresinden alınmıştır (Erişim Tarihi 01.03.2020).
Dixon, B. E., Hook, J. M. ve McGowan, J. J. (2008). Using telehealth to improve quality and safety: Finding from the AHRQ Portfolio. Rockville, MD: Agency for Healthcare Research and Quality.
Fong, B., Fong, A. C. M., ve Li, C. K. (2011). Telemedicine technologies: Information technologies in medicine and telehealth. West Sussex: John Wiley & Sons.
French, W., Bell, C., ve Zawacki, R. (2004). Organization development and transformation: Managing effective change. New York: McGraw-Hill.
Gabel, R., Grogan-Johnson, S., Alvares, R., Bechstein, L. ve Taylor, J. (2013). A field study of telepractice for school intervention using the ASHA NOMS K-12 database. Communication Disorders Quarterly, 35(1), 44–5. https://doi.org/10.1177%2F1525740113503035
Grogan-Johnson, S., Alvares, R., Rowan, L., ve Creaghead, N. (2010). A pilot study comparing the effectiveness of speech language therapy provided by telemedicine with conventional on-site therapy. Journal of telemedicine and telecare, 16(3), 134–139. https://doi.org/10.1258%2Fjtt.2009.090608
Grogan-Johnson, S., Schmidt, A. M., Schenker, J., Alvares, R., Rowan, L. E., ve Taylor, J. (2013). A comparison of speech sound intervention delivered by telepractice and side by-side service delivery models. Communication Disorders Quarterly, 34(4), 210-220. https://doi.org/10.1177%2F1525740113484965
Houston, K. T., Stredler-Brown, A., ve Alverson, D. C. (2012). More than 150 years in the making: The evolution of telepractice for hearing, speech, and language services. The Volta Review, 112(3), 195–205.
Keidel, M., Vauth, F., Richter, J., Hoffmann, B., Soda, H., Griewing, B., ve Scibor, M. (2017). Telerehabilitation nach Schlaganfall im häuslichen Umfeld [Home-based telerehabilitation after stroke]. Der Nervenarzt, 88(2), 113–119.
Keck, C. S., & Doarn, C. R. (2014). Telehealth technology applications in speech-language pathology. Telemedicine and e-Health, 20(7), 653-659. https://doi.org/10.1089/tmj.2013.0295
Kwahk, K. Y., & Lee, J. N. (2008). The role of readiness for change in ERP implementation: Theoretical bases and empirical validation. Information & Management, 45(7), 474–481. https://doi.org/10.1016/j.im.2008.07.002
Kondakçı, Y., Zayim, M., ve Çalışkan, Ö. (2013). Değişime hazır olma ölçeğinin geçerlilik ve güvenilirlik çalışması. Elementary Education Online, 12(1), 23-35. https://dergipark.org.tr/en/pub/ilkonline/issue/8586/106667
Levent, F. (2016). Öğretmenlerin değişime hazır olma durumlarının farklı değişkenlere göre incelenmesi. Marmara Üniversitesi Atatürk Eğitim Fakültesi Eğitim Bilimleri Dergisi, 43, 117-134. https://doi.org/10.15285/ebd.09059
Lowman, J. J., & Kleinert, H. L. (2017). Adoption of telepractice for speech-language services. Rural Special Education Quarterly, 36(2), 92–100. https://doi.org/10.1177%2F8756870517712490
McGill, M., Noureal, N., ve Siegel, J. (2019). Telepractice treatment of stuttering: A systematic review. Telemedicine journaland e-health: The official journal of the American Telemedicine Association, 25(5), 359–368. https://doi.org/10.1089/tmj.2017.0319
Mohan, H. S., Anjum, A., ve Rao, P. (2017). A survey of telepractice in speech-language pathology and audiology in India. International Journal of Telerehabilitation, 9(2), 69–80. https://doi.org/10.5195/ijt.2017.6233
Molini-Avejonas, D. R., Rondon-Melo, S., Amato, C. A., ve Samelli, A. G. (2015). A systematic review of the use of telehealth in speech, language and hearing sciences. Journal of Telemedicine and Telecare, 21(7), 367–376. https://doi.org/10.1177%2F1357633X15583215
Nikolaou, I., Gouras, A., Vakola, M., ve Bourantas, D. (2007). Selecting change agents: Exploring traits and skills in a simulated environment. Journal of Change Management, 7(3-4), 291–313. https://doi.org/10.1080/14697010701779173
Nuño-Solinís R. (2018). Are healthcare organizations ready for change? Comment on "Development and content validation of a transcultural instrument to assess organizational readiness for knowledge translation in healthcare organizations: the OR4KT." International Journal of Health Policy and Management, 7(12), 1158–1160. https://doi.org/10.15171/ijhpm.2018.95
Piderit, S. K. (2000). Rethinking resistance and recognizing ambivalence: A multidimensional view of attitudes toward an organizational change. The Academy of Management Review, 25(4), 783-794. https://doi.org/10.2307/259206
Prochaska, J. O., & Prochaska, J. (2016). Changing to thrive. Center City, MN: Hazelden Publishing.
Prochaska, J. O., Norcross, J. C., ve Diclemente, C. C. (1994). Changing for good. New York: Avon Books.
Sarfo, F. S., Ulasavets, U., Opare-Sem, O. K., ve Ovbiagele, B. (2018). Tele-rehabilitation after stroke: An updated systematic review of the literature. Journal of Stroke and Cerebrovascular Diseases,, 27(9), 2306–2318. https://doi.org/10.1016/j.jstrokecerebrovasdis.2018.05.013
Tchero, H., Tabue Teguo, M., Lannuzel, A., ve Rusch, E. (2018). Telerehabilitation for stroke survivors: Systematic review and meta-analysis. Journal of Medical Internet Research, 20(10), e10867. https://doi.org/10.2196/10867
Towey, M. P. (2012). Speech therapy telepractice for vocal cord dysfunction (VCD): MaineCare (Medicaid) cost savings. International Journal of Telerehabilitation, 4(1), 33-36. https://doi.org/10.5195/ijt.2012.6095
Tucker J. K. (2012). Perspectives of speech-language pathologists on the use of telepractice in schools: The qualitative view. International Journal of Telerehabilitation, 4(2),47–60. https://doi.org/10.5195/ijt.2012.6102
Vaishnavi, V., Suresh, M., ve Dutta, P. (2019). A study on the influence of factors associated with organizational readiness for change in healthcare organizations using TISM. Benchmarking: An International Journal, 26(4), 1290-1313.
Valentine D. T. (2015). Stuttering intervention in three service delivery models (direct, hybrid, andtelepractice): two case studies. International Journal of Telerehabilitation, 6(2), 51–63. https://doi.org/10.5195/ijt.2014.6154
Weiner, B. J. (2009). A theory of organizational readiness for change. Implementation Science, 4, 67.
Whitehead, E., Dorfman, V., Tremper, G., Kramer, A., Sigler, A., ve Gosman, A. (2012). Telemedicine as a means of effective speech evaluation for patients with cleft palate. Annals of Plastic Surgery, 68(4), 415–417. https://doi.org/10.1097/sap.0b013e31823b6897
Wootton, R. (2001). Recent advances: Telemedicine. BMJ, 323(7312), 557–560. https://doi.org/10.1136/bmj.323.7312.557