Amaç: Dil ve konuşma bozukluklarının gözlemlendiği durum ve hastalıklara ilişkin yapılacak olan değerlendirme ve müdahalelerde ortak vaka popülasyonuna hizmet eden hekim ve dil ve konuşma terapistleri birlikte hareket etmelidir. Bu birlikteliğin verimli olması her iki meslek grubunun da birbirine ilişkin farkındalık ve tutumuna bağlıdır. Bu doğrultuda bu çalışmada Türkiye'deki tıp fakültelerinde eğitim gören öğrencilerin dil ve konuşma terapisi hizmetlerine yönelik genel tutum ve farkındalıklarını ortaya çıkarmak amaçlanmıştır. Yöntem: Çalışmanın örneklemi 34 ildeki 38 üniversitede eğitim gören 128 erkek ve 229 kadın toplam 357 öğrenciden oluşmaktadır. Katılımcılara ‘dil konuşma terapistliği mesleğine dair bilgi sahipliği’ ve ‘ortak çalışma’ konularına dair soruların yer aldığı 18 maddelik bir anket uygulanmıştır. Verilerin analizi betimsel ve istatistiksel olarak yapılmıştır. Bulgular: Katılımcıların %38,1’i dil ve konuşma terapistliği mesleğini daha önce duymadığını belirtmiştir. Mesleğe ilişkin bilgi sahibi olduğunu belirtenlerin %52’si bu bilgiye akraba-arkadaş çevresinden eriştiklerini belirtmişlerdir. Dil ve konuşma terapisti ile birlikte yapılabilecek değerlendirmelerde işitme kayıplı bireylerin değerlendirmesi en fazla işaretlenen, fiberoptik endoskopik yutma değerlendirmesi ise ‘bilmiyorum’ ve ‘hiçbiri’ yanıtlarının dâhil edilmemesi durumunda en az tercih edilen seçenek olmuştur. Dil ve konuşma terapisti olmak için alınması gereken eğitim ve yönlendirme yapılması gereken durumlar ile öğrencilerin kaçıncı sınıfta oldukları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki bulunmuştur. Sonuç: Elde edilen veriler doğrultusunda katılımcıların ilerde ya da gelecekte iş birliği içinde çalışmaları gereken dil ve konuşma terapistleri ve alanı hakkında yeterli bilgiye sahip olmadıkları görülmüştür. Tıp fakültesi eğitimi süresince öğrencilerin dil ve konuşma terapisi mesleğine yönelik farkındalık ve iş birliği için gerekli temeli oluşturacak teori kazanımı amacıyla ilişkili dersler almalarının faydalı olacağı düşünülmektedir.
Anahtar Kelimeler
dil ve konuşma terapisi, tıp fakültesi, öğrenci, farkındalık, interdisipliner çalışma
Referanslar
Aljazi, A., Mahmoud, H. N., & Alkhamra, R. (2014). A study of public awareness of speech-language pathology in Amman. College Student Journal, 48(3): 495-510.
Association of University Centers on Disabilities (2003). Interdisciplinary training guide. Washington: Health Resources and Services Administration (HRSA).
Bruder, M. B. (1996). Interdisciplinary collaboration in service delivery. In: R. A. McWilliam (Ed.), Rethinking pull-out services in early intervention, Baltimore: Paul H. Brooks Yayın evi.
Duru, H., Akgün, E., & Maviş, İ. (2018). Dil ve konuşma terapisi mesleğine yönelik farkındalığın belirlenmesi. Dil Konuşma ve Yutma Araştırmaları Dergisi. 1(3), 257-280.
Greenwood, N., Wright, J.A., & Bithel, C. (2006). Perceptions of speech and language therapy amongst UK and college students. International Journal of Language & Communication Disorders, 41(2), 83-94.
Hedge, M. N. (2008). PocketGuide to Assessment in Speech-Language Pathology. Cengage Learning.
Maviş, İ., & Toğram, B. (2009). Aileler, öğretmenler ve dil ve konuşma terapistlerinin çocuklardaki dil ve konuşma bozukluklarına yönelik tutum ve bilgilerinin değerlendirilmesi. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi, 10 (1), 71-85.
Mostafa, E. (2017). Health Care Professionals' Awareness of Language Delay in Sohag, Upper Egypt. Journal of Speech- Pathology Therapy, 2(2), 125.
Pecukonis, E., Doyle, O., & Bliss, D. (2008). Reducing barriers to interprofessional training: promoting interprofessional cultural competence. Journal of Interprofessional Care, 22, 417-428. doi: 10.1080/13561820802190442
Torun, Ş., Tunçer, A., Karakaya, M., Akça, İ., Özdemir, B., Aybar, S., & Kargın, Ö. (2019). Hekimlerin Dil ve Konuşma Terapisi Mesleğine İlişkin Farkındalığı. Dil ve Konuşma Terapisi 1. Öğrenci Kongresi. Anadolu Üniversitesi, Eskişehir.